Mind | Het loslaten van perfectionisme

perfectionisme

Als je me volgt op Instagram, weet je dat ik momenteel overspannen thuis zit. Het gaat allemaal even niet zo lekker en daarom ben ik ook behoorlijk stil op m’n blog. Maar ineens bedacht ik me; waarom zou ik de lessen die ik leer niet met jullie delen? Vandaag gaat het over perfectionisme. Mijn kracht en mijn valkuil.

De kracht van perfectionisme

Perfectionisme; het past bij me. Het is een beetje wie ik ben. Ik wil altijd alles perfect doen. Het zorgt ervoor dat ik mijn stinkende best doe in alles waar ik me mee bezig houd. Een zware work-out voor de boeg? Ik zorg dat ik het perfect doe. Gaat een oefening fout? Dan begin ik opnieuw en ga ik door totdat ik het helemaal goed doe. Is m’n foto niet zoals ik het voor ogen had? Ik delete alles en begin overnieuw. Ik maak de setting opnieuw, bepaal de sfeer nog een keer en ik zorg dat het (binnen mijn kunnen) een perfect plaatje wordt. Of noem een kleinigheidje als de was opvouwen. Zijn de t-shirts niet perfect opgevouwen? Dan doe ik het opnieuw. Ik ga net zolang door tot het is zoals het in mijn ogen hoort te zijn. Daardoor is mijn kledingkast altijd keurig netjes. Door de perfectionisme die in mijn huist, werk ik keihard, doe ik mooie dingen en zorg ik dat alles op rolletjes loopt.

“Perfectionisme is onlosmakelijk verbonden met schaamte. Wie schaamte niet loslaat, zal nooit helemaal vrij zijn.” 

Het nadeel van perfectionisme

Perfectionisme zorgt er ook voor dat ik nooit helemaal tevreden ben. Daardoor verkeer ik (bijna) altijd in een staat van ontevredenheid. De drang naar perfectionisme zorgt ervoor dat ik me schaam. Ik schaam me omdat ik de dingen die ik perfect wil doen, niet altijd perfect gaan. Zo kan ik truien gewoon niet netjes opvouwen (net zoals die ellendige hoeslakens trouwens). Maar toch wil ik dingen anders. Beter. Mooier. Maar perfectie bestaat niet. Tevredenheid wel. Er is namelijk altijd een mooier huis, een betere fotograaf, een sterkere schrijver, iemand die de was netter opvouwt dan ik, een slankere man, een blogger met een mooiere website dan de mijne en ga zo maar door. Een betere versie van iets dat ik ben of heb, is er en zal er altijd zijn. Iets dat ik wil zijn, maar nu niet ben. Dankzij perfectionisme leg ik zoveel druk op mezelf dat mijn balans zoek is geraakt en ontbreekt het mij aan rust. Ik zit in een overlevingsmodus en kom op deze manier niet verder.

“Perfectionisten zijn mensen die zo ongelooflijk veel druk op zichzelf leggen dat die druk het goede functioneren in de weg gaat staan.” – Hedwig Passier

Leven zonder perfectionisme

Leven zonder perfectionisme is voor mij geen optie. Het zit in mijn DNA. Zonder de drang naar perfectie zou ik niet zijn wie ik ben. Perfectie kan ik wel leren doseren. Ik mag namelijk best wat liever voor mezelf zijn. De was hoef ik niet perfect op te vouwen en al helemaal niet nu direct. Morgen is de was nog steeds wel droog hoor, Sytse. Alles in het leven draait om een gezonde balans in de keuzes die je maakt. Ik wil daarom als eerste stap naar een leven dat meer in balans is, perfectionisme leren doseren. Door perfectie na te streven op de plekken waar het zijn doel en mijn gezondheid niet in de weg zit, is het prima. Perfectie in onbelangrijke dingen probeer ik los te laten. Het zorgt ervoor dat ik me beter (over mezelf) voel en leer echt te ontspannen. Want lieverd, ontspannen en rust nemen is ontzettend belangrijk.

Foto: Photosnapper.nl

Volg:
Delen:

13 Reacties

  1. Mariska
    1 november 2018 / 15:56

    De dag dat ik zelf wederom overspannen thuis zit komt dit bericht voorbij. Weer een sprankelend iemand zoals jij die hetzelfde overkomt. Je noemt al mooie lessen. Neem de tijd, zoals een vriendin mij laatst zij: er is er maar 1 van jou, wees er zuinig op. Zet hem op. Sterkte.

    • 8 november 2018 / 18:11

      Dat heeft die vriendin erg goed gezegd! Ik begrijp dat dit niet je eerste keer is? Wat ga je nu anders doen dan de vorige keer? (misschien heb ik daar ook wat aan). Beterschap!

      • Mariska
        10 november 2018 / 11:40

        Dankjewel! Maart 2017 gaf ik er eindelijk aan toe dat ik een burn out had, dat acceptatieproces duurde al vanaf november 2016. Nu ben ik er al gelukkig veel eerder bij. Ik kan nog normaal bewegen, destijds liep ik als een oud omaatje en was alles mij teveel. Dat in ieder geval nooit meer. Ik heb de eerste keer veel geleerd; ik geef nu eerder aan dat het niet meer gaat, ik neem de ruimte voor mijn herstel (die gaf ik mezelf eerder niet, gunde ik mezelf niet) en kan mijn werk ook beter loslaten, doordat ik het al eerder heb gedaan. Wat ik terugkijkend nog te leren heb; emoties en lijf nog beter aan leren voelen (ik wil van start met een psychosomatisch fysiotherapeut), mijn adem reguleren, mediteren en bewegen niet laten liggen (bijv. Als sporten niet meer gaat) maar vasthouden (wandelen, fietsen). Achteraf gezien ben ik veel te snel in mijn oude gedragspatronen teruggevallen; omdat ik volledig gereintegreerd was dacht wel weer alles aan te kunnen. Fysiek was ik natuurlijk nog lang niet hersteld na een jaar tijd, het was iets wat ik in 3/4 jaar had opgebouwd. Rationeel gezien wist ik dat wel, maar toch. Mijn advies: Je mag er zijn, neem de tijd die je nodig hebt. Die wordt je gegeven, echt. Uitspraken waar ik nog veel aan ik denk: ‘Ik moet er even overnadenken’ = een uitgestelde nee, je wens is je grens (als je echt naar je gevoel luistert) , rust roest (stilzitten is niet de oplossing), je mag er zijn (ondanks dat je jezelf misschien iets anders wijsmaakt). Zet hem Sietse ?

  2. 31 oktober 2018 / 17:58

    Wat mooi dat je dit eerlijk wil delen.
    En je hebt helemaal gelijk: als perfectionist is dat perfectionisme gewoon een deel van jezelf en je hoeft het niet helemaal overboord te gooien. Het kan echt een talent zijn! Maar als je het begint te gebruiken voor dingen die je niet dichter bij je doelen, normen en waarden brengen, vertraagt het je en zuigt het je gewoon leeg.
    Ik liep even terug ook tegen een gigantische muur op en ben nog steeds aan het herstellen. Maar mijn perfectionisme gebruik ik nu alleen nog als het me écht vooruit helpt.
    Hopelijk kom je er snel bovenop!

    • 8 november 2018 / 18:12

      Dankjewel! Mooi gezegd ook! Perfectionisme kan iets prachtigs zijn, maar tegelijkertijd ook iets verschrikkelijks. Wie weet vinden we ooit een gezonde balans!

  3. Andrea
    31 oktober 2018 / 12:48

    Het is zo fijn hoeveel je deelt met je volgers! Ik herken mezelf zo hard in dit artikel. Ik ben gewoon moe, ik ben op doordat ik steeds zoveel van mezelf vraag. Ik kan zoveel momenten niet ten volste beleven omdat ik telkens wel iets zie dat beter kan. Doe daar nog een schepje ADHD bij en het is helemaal mooi… The struggle is echt zo real en ik haat het. Ik wil volledige controle over alles maar tegelijk haat ik het zo hard, en haat ik mezelf ook omdat ik zo denk en handel. Vriendschappen houden is ook moeilijk, omdat ik telkens denk dat ik niet genoeg ben voor anderen. Het gekke is dat ik dit allemaal besef, en ik zie waar het probleem is, maar ik kan mij er zooo moeilijk van losmaken.

    • 8 november 2018 / 18:13

      Ja, weet je, op een afstandje kijken dat gaat vaak wel. Maar echt dat (denk)patroon doorbreken is zo moeilijk! Ik ervaar het zelf ook hoor. Maar ik blijf het proberen. Er komt vast een dag dat het ons lukt om niet meer vast te zitten in dat (denk)patroon en dat de wereld toch veel luchtiger blijkt te zijn dan wij altijd dachten te zien.

  4. Vlasje
    31 oktober 2018 / 12:35

    Joh, das niet fijn. Perfectionisme is a killer. Goed genoeg zou een beter levensmotto zijn. Je nominatie voor de Vegan Blogaward is toch een opsteker, nog gefeliciteerd daarmee.

    • 8 november 2018 / 18:14

      Goed genoeg, dat is mijn nieuwe streven. En dat het oké is om soms even wat minder te doen.

      Dankjewel! Dat ik genomineerd was bij de Vegan Awards was inderdaad een hele eer!

  5. 31 oktober 2018 / 08:25

    Wat heb je dit mooi geschreven en goed dat je het inderdaad juist deelt! Ik ervaar hetzelfde, al ben ik dit jaar al best een eindje gekomen in dingen loslaten. Pfoeh, dat scheelt veel stress!

    • 8 november 2018 / 18:15

      Dankjewel! Goed dat je al een eindje bent gekomen in het loslaten van dingen. Dat is voor mij echt een uitdaging hoor. Maar ik kom er ooit! Ik moet er alleen keihard voor werken. Maar dat is op zich ook niet verkeerd..

  6. Johanna
    30 oktober 2018 / 23:58

    Ik zit in hetzelfde schuitje, 28 en thuis op de bank. Perfectionisme en de need to be in control hebben mij hier geleid.
    Dit komt ook erg terug in hoe ik omga met mijn herstelproces, dat soort intrinsieke eigenschappen heb je niet 1,2,3 afgeleerd.
    Ik kan het boek ‘ generatie ei’ aanraden van rosa surachno, erg herkenbaar allemaal.

    • 8 november 2018 / 18:16

      Ja, vooral dat controle houden is killing. Dat herken ik ook hoor. Generatie ei ken ik niet! Ik zoek ‘m eens op! Bedankt voor de tip. Veel sterkte en beterschap!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Je kunt mij gezien hebben bij..